در بسیاری از مواقع  دوستان به خاطر محبت و لطفی که داشتند سوالاتی را جهت بهبود روابط و یا طرح مشکلی که براشون به وجود امده مطرح میکردنند که شاید در رشته تخصصی این حقیر نبود بنابر این لازم دانستم که کمی درباره تفاوت رشته روانشناسی و رواپزشکی مطالبی را خدمتتون عرض کنم که شاید در انتخاب مسیر درست برای حاصل شدن بهبودی و برطرف شدن مشکل انها کمک شایانی باشد.و از بروز مشکلات و سوع استفاده های بسیاری در اتلاف وقت و هزینه انها جلوگیری گردد.زیرا انتخاب پزشک درست و متخصص در رشته و تخصص مربوطه خود میتواند کمک شایانی به روند درمان نماید.

 

بنابر این تصمیم داریم تا به شناخت تفاوت روانشناسی و روانپزشکی بپردازیم که دانستن آن، انسان را از به بیراهه رفتن نجات می دهد؛ چه انسان های با سواد و تحصیل کرده،باشد و چه عوام.
واقعیت این است که رادیو و تلویزیون همیشه در شناخت این دو به بیراهه رفته و آنها را به جای یکدیگر معرفی می کنند.
روانشناسی، یک شاخة علمی از علوم انسانی است که هدفش مطالعة رفتار انسان می باشد و به عبارت بهتر، روانشناسی رفتار و فرآیندهای ذهنی است. عمر این رشته نسبتاً کوتاه و به یک قرن نمی رسد. اما رشد چشمگیری داشته است، به حدی که بخش تخصصی آن در رشته های روانشناسی: کودک، مدیریت، بالینی، کودکان استثنایی، ورزش، تربیتی، صنعتی، سالمندی و ... ، حالت تخصصی آن پیشرفت داشته است.

مثلا در فیلمها و سریالهای  اکثرا به اشتباه گفته میشود.مگر من دیوانه ام به روانشناس مراجعه کنم؟! در حالی که باید گفته شود مگر من دیوانه ام که به روانپزشک مراجعه کنم.( البته لازم به ذکر است که اصولا هر مراجعه کننده به روانپزشک دیوانه نیست ) و این از عدم اطلاع وشناخت عام مردم به رشته های مربوطه میباشد..!

 

 

ولی مردم در مورد روانشناسی بالینی  شناخت بیشتری دارند که امروزه آن را علم بهزیستی می خوانند. در این حوزه به تفاوت تخصص و حیطه کاری رشته روانشناسی و روانپزشکی می پردازیم.

 

1-روانشناسان به انسان آموزش می دهد که چگونه فرض های غلط را از ذهن دور کند تا زندگی خوب و راحتی داشته باشد.

2-روانشناسان علت بیماری روانی را ریشه یابی می نماید و با رفتار درمانی، علت بیماری وی را پیدا کرده و بیمار را معالجه میکنند.

3-مشاوره هم از امور اساسی روانشناسی است. در این مورد، انسانی که از بیماری رنج می برد و خود از آن آگاه است، به دنبال درمان آن می رود. مانند : وسواس، افسردگی، اضطراب و استرس.و غیره...

4-روانشناسی به بیمار شناختی داده می شود که خود را بیمار روانی فرض نکند.

5-در روانشناسی کلان، روانکاوی، شناخت درمانی و رفتار درمانی  و تکنیکهای دیگری نسبت به نوع بیماری انجام می شود.

 

6-روانپزشک با بیماریهای شدید روانی و یا جنون و مسایل حاد سرو کار دارد. در حالی که روانشناس با بیماریهای روانی  غیر از جنون کار میکند مثل پانیک. فوبیا و اختلالات شخصیتی.! در اصل هدف روانشناس پی بردن به مشکلات و درمان ان قبل از حاد شدن بیماری با کمک تکنیکهای خاص بدون دارو میباشد.

 

7- روانشناسی علم بدون داروست. علمی که سعی میکند تا حد امکان شخص را از مضرات داروهای شیمایی دور نگه دارد. .بسیاری از مردم فکر میکنند که مشگل انها با دارو برطرف خواهد شد.! در صورتی که نتها دارو و مصرف انواع داروهای ارامبخش و غیره..بسیار اعتیاد اور است بلکه در بسیاری از موارد شخص بعد از مدت کوتاهی به ان دارو اعتیاد پیدا کرده و بروز مشکلات دیگری در وی میگردد. در صورتی که میشد با چند تکنیک ساده از ابتدا مشکل را ریشه یابی و بدون دارو برطرف کرد.!

 

8- روانشناس علاوه بر درمان قادر به مشاوره و ریشه یابی علل بیماری نیز هست. در حالی که روانپزشک در این زمینه تخصصی ندارد.

 

روانپزشکی:

روانپزشک، فردی است که در رشته پزشکی تحصیل کرده و بعد از اتمام دوره پزشکی عمومی، دوره تخصصی خود را در رشته روانپزشکی یا اعصاب و روان به تحصیل می پردازد و چنین پزشکی برای درمان بیماری هایی خاص روانی که بیمار دچار آن شده است برای رفتار درمانی یا درمان شوک، دارو تجویز می نماید و گاهی هم روانشناس و روانپزشک با هم و در کنار یکدیگر به درمان می پردازند.  

روانپزشک میتواند بیمار را در بیمارستان بستری کرده و با تجویز انواع داروهای مربوطه و روشهای خاص مثل شوک درمانی ( الکترو شوک ) به درمان  بیمار بپردازد..اما روانشناس حق این کار را ندارد.

 

 

نتیجه:

این به صلاح دید پزشک مربوطه است که روش درمان درست را برای مشکل شما و یا بیماری شما تجویز نماید..بس از مصرف بی رویه قرصهای ارامبخش وغیره جدا اجتناب کنید.

ممکن است مشکلات روحی و روانی شما به هیج عنوان نیازی به دارو و درمانهای رواپزشکی نداشته باشد. بس از خود درمانی جدا اجتناب کنید

 

تعاریف و مسیر درمانی روانشناسان و همکاران محترم روانپزشک کاملا تعریف شده است. لذا همانگونه که روانشناسان اطلاع کافی از نوع درمان و حق تجویز دارو را ندارند. روانپزشکان محترم نیز تخصص مربوطه را در ریشه یابی و درمان اختلالات روحی روانی و روانکاوی نداشته و ندارند. لذا درمانهای اشتباه برای بیماران میتواند تبعات جبران ناپذیری برای انها به همراه داشته باشد